Voor je raap

Femicide. Een woord dat de meeste mensen pas sinds kort in het Nederlandse nieuws horen, maar dat wereldwijd allang bekend is als een epidemie van geweld tegen vrouwen. Het gaat hier niet om ‘gewone’ moord. Het is moord op vrouwen, puur omdat ze vrouw zijn. Omdat ze niet gehoorzamen. Omdat ze ‘nee’ durven zeggen. Omdat een man zich in zijn eer gekrenkt voelt. Of, zoals het in Nederland vaak verzachtend heet: ‘een uit de hand gelopen relationeel conflict’. De cijfers liegen niet. In Nederland worden gemiddeld tussen de 35 en 45 vrouwen per jaar vermoord, volgens het CBS. Dat zijn er bijna één per week. In bijna 70 procent van de gevallen is de dader de (ex-)partner. Femicide is dus geen ver-van-mijn-bed-show, geen exotisch probleem uit verre landen. Het gebeurt hier. In onze straten. In onze huizen. Achter gesloten deuren. Vergelijken we dit met andere landen, dan wordt het contrast schrijnend. In Saoedi-Arabië bijvoorbeeld, een land waar vrouwenrechten pas recentelijk een klein beetje ...

Er zijn van die onderwerpen waar de publieke opinie altijd makkelijk op aanslaat. Iemand pleegt een misdaad, de krant schreeuwt het uit, en het volk brult mee: “Opsluiten, en de sleutel weggooien!” Het klinkt stoer, het voelt als gerechtigheid. Maar als we een stap terug doen, eerlijk naar de feiten kijken en vooral ook naar de toekomst, dan blijkt dat die korte celstraf vaak helemaal geen oplossing is. Zeker niet voor jongeren van 12 tot en met 18 jaar, en zelfs niet voor volwassenen daarboven. In veel gevallen werkt een taakstraf simpelweg beter. Beter voor de dader, beter voor de samenleving en uiteindelijk zelfs beter voor de belastingbetaler. Laten we beginnen bij de jongeren. Twaalf, dertien, veertien jaar oud — kinderen nog. Maar soms maken ze verkeerde keuzes. Winkeldiefstal, vernieling, soms zelfs geweld. Natuurlijk moet dat niet zonder gevolgen blijven, maar een celstraf? Alles wat je in een jeugdinrichting leert is hoe je een betere crimineel wordt. Je komt er binnen met een...

De aankomende Tweede Kamerverkiezingen beloven een politieke aardverschuiving te worden. Het land staat op een kruispunt, met aan de ene kant de samenwerking van GroenLinks/PvdA onder de bezielende leiding van Frans Timmermans en aan de andere kant de razendsnel stijgende PVV van Geert Wilders. In de peilingen liggen ze dicht bij elkaar. Maar de implicaties van deze strijd reiken veel verder dan een simpel verschil in zetelaantallen: het gaat om de koers van Nederland, over democratie, over tolerantie, over bestaanszekerheid en over de grenzen van het toelaatbare. Links versus (extreem)rechts De verkiezingen zijn deze keer geen doorsnee clash tussen links en rechts. We zien iets wat we zelden meemaken: een rechts-populistische partij die op koers ligt om weer de grootste te worden, tegenover een progressieve combinatie die inzet op klimaat, solidariteit en sociale rechtvaardigheid. Wat opvalt is hoe gepolariseerd de verhoudingen zijn. Niet alleen qua standpunten, maar ook qua toekomsts...

“Liever een raket in de tuin dan een Rus in de keuken.” Het klinkt als een slogan uit een vervlogen tijdperk, ergens tussen het eind van de Koude Oorlog en de opkomst van MTV. Toch is deze kreet actueler dan ooit. Ooit stond hij symbool voor de angst voor het Rode Gevaar, het oprukkende Sovjetrijk dat z’n schaduwen wierp over West-Europa. Nu, ruim veertig jaar later, blijkt die schaduw nooit echt verdwenen. Hij heeft alleen een nieuwe vorm aangenomen – één met het gezicht van Vladimir Poetin. Nederland, jarenlang kampioen in bezuinigen op Defensie, haalt momenteel de ene na de andere militaire inhaalslag in. Van een armetierig defensiebudget van net boven de NAVO-norm, gaan we richting 5% van het Bruto Nationaal Product. Ter vergelijking: dat is ongeveer het niveau waarop de Verenigde Staten in de jaren ’80 hun wapenwedloop met de Sovjet-Unie financierden. We hebben dus niet zomaar een tandje bij geschakeld; we zijn in een compleet nieuwe versnelling terechtgekomen. Poetin, de katalysa...

Winterswijk, een ogenschijnlijk rustig dorp in de Achterhoek, werd de afgelopen maanden het toneel van angst, opruiing en geweld. Een gemeente waar men elkaar normaal bij naam kent, waar het leven zich afspeelt tussen de markt, de bakker en het voetbalveld. Maar nu is Winterswijk een plek geworden waar politici zich niet meer veilig voelen, waar ramen sneuvelen, auto’s in brand worden gestoken, en raadsleden worden bedreigd vanwege een besluit over de opvang van minderjarige asielzoekers. En dat allemaal gevoed door leugens, misinformatie en kwaadwillende opruiers. De aanleiding was de komst van een groep minderjarige meisjes die in Winterswijk zouden worden opgevangen. Een humaan besluit, zou je denken, want deze kinderen, vaak gevlucht voor oorlog, geweld of onderdrukking, verdienen een veilige plek. Maar in Winterswijk bleek een andere werkelijkheid te ontstaan, niet die van opvang en zorg, maar die van angst en haat. Opruiers grepen hun kans. In chatgroepen, op sociale media, en in...

Er wordt vaak met beschuldigende vingers gewezen naar migranten, asielzoekers, statushouders. Gelukzoekers, noemt de PVV ze steevast. Mensen die volgens Geert Wilders en zijn aanhang komen om hier de vruchten te plukken van een verzorgingsstaat waarvoor ze zelf niets hebben bijgedragen. Maar wie écht goed kijkt naar het gedrag van een grote groep PVV-Kamerleden, ziet dat de term “gelukzoeker” een verrassende spiegel biedt. Niet voor de ander, maar voor henzelf. Want wat gebeurt er eigenlijk in de Tweede Kamer, sinds de PVV er met 37 zetels zit? We zien Geert Wilders op het toneel – scherp, geroutineerd, altijd met een quote klaar voor de camera. Maar achter hem? Een batterij van 32 Kamerleden die het politieke equivalent vormen van lege stoelen met stemknoppen. Geen moties, geen amendementen, geen schriftelijke vragen aan het kabinet, geen initiatieven, geen inbreng in debatten. Stilte. Absolute, oorverdovende stilte. De trekpoppen van Geert Het beeld dat zich aftekent is er één van ge...

Er zijn mensen die een vakantie boeken naar Bali, met een infinity pool, cocktails in een kokosnoot en handdoeken die dagelijks in een zwanenvorm gevouwen worden. En dan ben ik er, met m’n tentje, een gaspitje uit 1982 en een hoofd vol goede bedoelingen, op een boerencamping ergens tussen de weilanden van Drenthe. “Terug naar de natuur,” zei ik tegen mijn partner. “Heerlijk buitenleven, rust, ruimte, geen stress.” Dat klonk allemaal heel idyllisch. Tot ik op dag één werd aangevallen door een zwerm muggen met bloeddorstige ambities en m’n luchtbed zichzelf om half drie 's nachts transformeerde tot een lege plastic zak. Maar dat was nog maar het begin. Ochtendglorie met ADHD-haan De romantiek van het boerenleven begint vroeg. Héél vroeg. En als ik zeg vroeg, bedoel ik 05:02 uur. De zon is nog bezig met stretchen achter de horizon, maar Boer Harms' haan heeft blijkbaar een interne wekker die op paniekstand staat. Niet zo’n gezellige kukeleku uit een kinderboek, nee — dit beest kli...

Het leek een onschuldig muzikaal relletje, een stormpje in een glas water. Maar voor Douwe Bob werd het een orkaan die zijn leven overhoop blies. In sneltreinvaart belandde hij in het vizier van minister van Justitie Dilan Yeşilgöz, en wat begon als maatschappelijk debat, eindigde in regelrechte intimidatie, bedreigingen en een gedwongen vlucht uit Nederland. Wat is er gebeurd? Hoe kon een zanger, bekend van zijn laid-back attitude en liefdesliedjes, verstrikt raken in een politieke en maatschappelijke maalstroom die hem de grens over dreef? De clash met Yeşilgöz Het begon allemaal met Douwe Bob’s openlijke uitspraken over vrijheid, overheidsbeleid en zijn kritiek op de toenemende bemoeienis van de overheid met het privéleven van mensen. Hij deinsde er niet voor terug om op sociale media en in interviews zijn zorgen te uiten over wat hij "een groeiende angstcultuur" noemde. Voor Yeşilgöz, die zich graag profileert als de onwrikbare hoeder van orde en veiligheid, was dat een b...