Voor je raap

Donald Trump is terug. Zijn economische plannen, of beter gezegd, zijn financiële gok, beloven de Verenigde Staten in een duizelingwekkende schuldenval te storten. Een extra 8 triljard dollar aan staatsschuld. Dat is geen typfout. Acht triljard. Terwijl men in Washington zich zorgen maakt over de houdbaarheid van de Amerikaanse begroting, lijkt Trump vastbesloten om een pad te kiezen dat de kloof tussen rijk en arm nog verder zal vergroten. Schuldenexplosie als economische motor? Trump’s economische beleid is gebaseerd op het klassieke Republikeinse recept: belastingen verlagen, vooral voor de rijksten en het bedrijfsleven, en hopen dat de zogenaamde ‘trickle-down’-effecten de rest van de samenleving zullen bereiken. Dit was tijdens zijn eerste termijn al zichtbaar, toen de enorme belastingverlagingen uit 2017 vooral de top 1% bevoordeelden. Die lijn wil hij nu doortrekken, maar op een nog veel grotere schaal. Volgens ramingen zal zijn beleid de staatsschuld met 8 triljard dollar verho...

In een tijd waarin polarisatie hoogtij viert, lijken begrippen als "jood" en "zionist" steeds vaker op één hoop gegooid te worden. Op sociale media, in demonstraties, in gesprekken aan talkshowtafels of op straat wordt er met termen gesmeten alsof ze uitwisselbaar zijn. Maar dat zijn ze niet. Het is tijd om helderheid te scheppen in deze verwarring — want verwarring leidt tot stigmatisering, en stigmatisering tot haat. Wat is een jood?Het jodendom is in de eerste plaats een religie, een cultuur en voor velen ook een etniciteit. Een jood kan religieus zijn, maar dat hoeft niet. Er zijn seculiere joden, liberale joden, orthodoxe joden en alles daartussenin. Sommigen volgen strikt de spijswetten, anderen vieren hooguit de Joodse feestdagen symbolisch. Je bent volgens de religieuze traditie joods als je moeder joods is, of als je officieel bent toegetreden tot het jodendom via een bekering. Maar veel joden identificeren zich als joods zonder actief religieus te zijn. Vo...

Terwijl we de zomer van 2025 ingaan, werpen we een blik op de "staart" van het Nederlandse economische jaar. De staart, in deze context, verwijst naar de nasleep, de langetermijneffecten en de onvermijdelijke implicaties van de trends die we tot nu toe hebben gezien. En wat we zien, is een fascinerend en complex beeld. Aan de ene kant is er een veerkracht die we inmiddels gewend zijn van de Nederlandse economie. De arbeidsmarkt blijft, ondanks een lichte afkoeling, krap en de werkloosheid is laag. Dit duidt op een onderliggende kracht en het vermogen om schokken op te vangen. De export blijft een belangrijke motor, gesteund door een wereldwijde vraag die langzaam aantrekt, hoewel geopolitieke spanningen altijd op de loer liggen. Innovatie, vooral in sectoren als duurzame energie en technologie, blijft een speerpunt en positioneert Nederland als een voorloper in de transitie naar een groenere en meer gedigitaliseerde economie. Echter, de staart van 2025 brengt ook een aantal h...

De partij GroenLinks, inmiddels niet meer weg te denken uit het Nederlandse politieke landschap, werd in 1989 opgericht als fusiepartij. Het was een samengaan van vier progressieve, maar uiteenlopende stromingen: de Communistische Partij Nederland (CPN), de Politieke Partij Radikalen (PPR), de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) en de Evangelische Volkspartij (EVP). Wat hen bond, was de roep om sociale rechtvaardigheid, duurzaamheid en pacifisme. Maar onder die groene en sociale vlag leefden ook radicaal-linkse ideologieën voort, waaronder marxistische en in sommige gevallen zelfs leninistische sympathieën. De wortels van GroenLinks liggen onmiskenbaar bij partijen die in de decennia ervoor openlijk flirtden met communistische denkbeelden. De CPN was bijvoorbeeld een uitgesproken aanhanger van het marxisme en leninisme en had diepe sympathieën voor de Sovjet-Unie tot ver in de jaren zeventig. Ook binnen de PSP en PPR leefden ideeën die volgens de gevestigde orde als radicaal of re...

Er zijn mensen die graag op de voorgrond treden. En er zijn mensen die het liefst in de coulissen blijven, maar daar met ferme hand de touwtjes trekken. Geert Wilders leek beide rollen moeiteloos te kunnen combineren. Terwijl hij zich in interviews opwierp als staatsman-in-wording, regeerde hij tegelijkertijd met ijzeren discipline over zijn partijgenoten. De nieuwe minister van Asiel en Migratie, Gidi Markuszower? Te radicaal, te onhandig – dus weer naar huis. En toen kwam daar ineens oud-senator Faber, uit de politieke mottenballen getrokken. Klaar om dienstbaar, loyaal en vooral zwijgzaam te zijn. Een minister zoals Wilders haar graag heeft: gehoorzaam en voorspelbaar. Achter de schermen leek zich een scenario te voltrekken dat meer weg had van een politieke poppenkast dan van een serieuze regeringsformatie. Want als we de signalen uit Den Haag mochten geloven, was Faber geen zelfstandige bewindsvrouw met een eigen agenda. Nee, zij was de spreekbuis van de PVV-leider, een verlengstu...

Geert Wilders heeft zichzelf opnieuw buitenspel gezet. In 2012 blies hij het kabinet-Rutte I op, dat steunde op de gedoogconstructie met zijn Partij voor de Vrijheid (PVV). Het werd hem jarenlang nagedragen als het ultieme bewijs dat Wilders geen betrouwbare partner was. Twaalf jaar later, in 2024, kreeg hij onverwacht een nieuwe kans. Zijn PVV werd de grootste bij de Tweede Kamerverkiezingen en hij had de sleutel in handen voor een rechts kabinet. Maar opnieuw liep het stuk. Het proces van kabinetsformatie strandde wederom op de standvastigheid van Wilders, die niet bereid bleek tot de compromissen die regeren vergt. Daarmee heeft hij, zo lijkt het, definitief de deur naar de macht achter zich dichtgegooid. De geschiedenis herhaalt zich Wie de politieke loopbaan van Geert Wilders bekijkt, ziet een patroon van afstand houden. Wilders is de man van duidelijke taal, van harde oppositie, van zwart-wit denken. Dat leverde hem veel electoraal succes op, maar het werd ook zijn grootste polit...

In de Verenigde Staten woedt een strijd die nauwelijks nog iets met ideologie te maken heeft, maar alles met ego’s, invloed en machtswellust. Aan de ene kant staat Donald Trump, de voormalige president en mogelijk toekomstige comeback-koning van de Republikeinen. Aan de andere kant Elon Musk, techmiljardair, zelfverklaard vrijheidssymbool en steeds luider politiek agitator. Wat begon als een flirt tussen twee alfamannen die zichzelf als buitenstaanders van het establishment positioneerden, is verworden tot een openlijke machtsstrijd die niet alleen Amerika splijt, maar ook economisch en geopolitiek zijn schaduwen werpt over de rest van de wereld. De recente escalatie begon niet met een beleidsverschil, maar met Musk’s groeiende invloed in het publieke debat — via X (voorheen Twitter), via zijn satellietnetwerk Starlink, via zijn geopolitieke uitspraken over Oekraïne, China en AI, en bovenal via zijn onmiskenbare vermogen om markten en media te sturen. Trump, die lange tijd Musk duldde ...

In de schaduw van demonstraties die oproepen tot “vrijheid voor Palestina” groeit in Nederland een verontrustende ontwikkeling: het antisemitisme onder de vlag van zogenaamd progressief activisme. Waar oprechte zorgen over mensenrechten en oorlogsslachtoffers samengaan met legitiem protest, wordt die ruimte steeds vaker gekaapt door extreem-linkse groeperingen met een radicaal, gewelddadig en soms openlijk antisemitisch karakter. De afgelopen maanden is een zorgwekkend patroon zichtbaar geworden aan Nederlandse universiteiten, in binnensteden en op sociale media. Onder het mom van solidariteit met de Palestijnse zaak zijn gebouwen bezet, joodse studenten geïntimideerd, de Holocaust gebagatelliseerd, Israëlische vlaggen verbrand, en geweld verheerlijkt. En dat alles niet in een verre uithoek van de wereld, maar op Nederlandse bodem, op campussen van vrije kennis en onder de noemer van ‘rechtvaardigheid’. Van idealisme naar intimidatie Demonstraties zijn een essentieel onderdeel van een ...

Er zit een vreemde ruis in het Nederlandse politieke debat. Een hardnekkige misvatting die, hoe vaak hij ook wordt weerlegd, telkens terugkomt als onkruid tussen de voegen van het publieke discours: de diepe haat jegens GroenLinks/PvdA – en in het bijzonder jegens Frans Timmermans – alsof ze het land al decennialang besturen, verknoeien en verraden. De werkelijkheid? GroenLinks/PvdA zaten de afgelopen jaren in de oppositie. Timmermans is nog geen dag minister-president geweest. Toch krijgen zij van links tot rechts, van talkshowtafel tot Twitter/X, overal de schuld van. De haat jegens Timmermans is niet alleen politiek, maar bijna existentieel. Zijn stem, zijn woorden, zijn verleden in Brussel: het lijkt sommige Nederlanders tot razernij te drijven. Hij is de verpersoonlijking geworden van alles wat men haat aan ‘de elite’, aan ‘klimaatdrammers’, aan ‘woke links’. Maar de ironie is schrijnend: terwijl Timmermans en zijn partij nooit daadwerkelijk aan het roer hebben gestaan, zijn het p...

De oorlog tussen Israël en Hamas in Gaza is wereldwijd het onderwerp van intens debat, protest en politieke polarisatie. Vooral de term genocide valt steeds vaker in publieke en diplomatieke discussies. Maar wat betekent genocide eigenlijk? En past die term juridisch en historisch gezien bij de situatie in Gaza? In dit artikel leg ik uit waarom het conflict in Gaza juridisch gezien geen genocide is. Tegelijkertijd geef ik inzicht in wat wél wordt erkend als genocide, met historische voorbeelden zoals de Armeense genocide door het Ottomaanse rijk. Zo wil ik nuance brengen in een discussie die vaak wordt beheerst door emoties en verkeerde aannames. Wat betekent genocide precies? Het woord genocide is relatief jong. Het werd voor het eerst gebruikt door de Pools-Joodse jurist Raphael Lemkin tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij wilde een term creëren voor het systematisch uitroeien van een volk, zoals de Holocaust. Juridische definitie van genocide (VN-verdrag) In 1948 nam de Verenigde Nati...

En toen was het alweer voorbij. Het kortst zittende kabinet ooit—Schoof I—heeft de eindstreep niet gehaald. Geen honderd dagen, geen beleidsplan, geen richting, geen rust. Wat rest is het politieke equivalent van een gebarsten koffiezetapparaat: brommend, lekkend, warm draaiend maar nooit functionerend. En, zoals zo vaak in de Nederlandse politiek, eindigde het in een stille explosie van frustratie. Centraal op het toneel: Geert Wilders. Stekker in de hand, schouders opgeblazen, boos van het podium gestapt. Dit was de tweede keer dat Wilders zelf een kabinet torpedeerde waarin hij een sleutelrol speelde. De eerste keer was in 2012, tijdens het gedoogkabinet-Rutte I. Destijds trok hij zijn steun in over bezuinigingen op de AOW. Nu, ruim tien jaar later, is het decor anders, de poppetjes zijn verschoven, maar het patroon blijft gelijk. Zodra het serieus wordt, zodra verantwoordelijkheid zwaarder weegt dan de camera's, pakt Wilders zijn spullen en vertrekt hij. Met een klap. Met veel ...